Heiligenbeeld Nicolaas van Myra, Franse steen, 30 cm (4)
Nicolaas van Myra (Oudgrieks: Ἅγιος Νικόλαος (Hagios Nikolaos, "Heilige Nicolaas"), bijgenaamd ὁ Θαυματουργός (ho Thaumatourgos, "de Wonderdoener"), ook wel Nicolaas van Bari] of Nicolaas van Patara genoemd (Patara, ca. 270 – Myra, 6 december ca. 342) was in het begin van de 4e eeuw bisschop te Myra, de toenmalige hoofdplaats van Lycië in het zuid-westen van Klein-Azië (een gebied in het zuidwesten van het huidige Turkije) en een toenmalige Romeinse provincie in oudere geschriften ook bekend als Lukka).
Hij kwam uit een rijke familie van Griekse afkomst. Hij was al tijdens zijn leven een grote bekendheid en erg geliefd. Om die reden werden zijn botten bewaard in een kerk, iets buiten de stad Myra. In het jaar 550 werd hij heilig verklaard door de Grieks-Katholieke Kerk. De kerk boven zijn graf werd een basiliek, en is in de 6e en de 8e of 9e eeuw gemoderniseerd.
Tussen de 6e en de 12e eeuw werd zijn bekendheid verder vergroot dankzij pelgrimstochten naar Myra. In 1087 werden de beenderen van Nicolaas door zeevaarders meegenomen uit angst dat de islamitische Seltsjoeken ze zouden vernietigen. De beenderen gingen grotendeels naar het Italiaanse Bari, waar speciaal voor deze beenderen een kerk en later zelfs een basiliek werd gebouwd. Al snel kreeg de Nicolaas-verering in Europa een sterke impuls en gingen pelgrims massaal naar Bari.
Nicolaas werd als heilige toegevoegd aan de heiligenkalender van de Rooms-Katholieke Kerk. Na de 11e eeuw werd Sint-Nicolaas de hoofdpersoon in tal van legenden, bijvoorbeeld in de Legenda aurea, een van de meest gelezen en gebruikte boeken uit de late middeleeuwen. In Oost-Europa is Nicolaas van Myra tot op heden een belangrijke heilige, in West-Europa groeide zijn verering met name in de tijd van de Reformatie uit tot een volksfolklore rondom zijn sterfdag. Belangrijke elementen van het Sinterklaasfeest gaan op hem terug.
(bron)